Προς όλους.

Αν δεν ματώσουμε σαν λαός, τότε θα μας ματώσουν οι άλλοι.
Άμα κάνεις πως δεν το ξέρεις αυτό, άμα κάνεις το κορόιδο ελληνάκο μου, χάθηκες, είσαι ήδη τελειωμένος.

Με διαπραγματεύσεις, με διεθνές δίκαιο, με διπλωματικούς χειρισμούς, με λιτανείες και επικλήσεις στον θεό, δεν θα υπάρξεις όπου νάναι. Πρέπει να το πάρεις απόφαση και να προετοιμάζεσαι.

Έτσι είναι ο νόμος των αντιθέτων και μην ψάχνεις διάλογο. Κι εσύ αριστερέ και δεξιέ ενώσου να γλυτώσεις. Αλλιώς θα εξαφανισθείς σαν τους Ετρούσκους από προσώπου γης. 24-5-2020

Στον Όλυμπο

Αν δεν ανεβούμε στην κορυφή του βουνού, εκεί που κατοικεί η φιλοσοφική σκέψη, εκεί που ο καθαρός αέρας του στοχασμού χαϊδεύει το πνεύμα του ανθρώπου και το αποκαθάρει από τον δόλο του,

θα μείνουμε για πάντα στους πρόποδες των ανήμπορων επιχειρημάτων του σοφιστικού λόγου, της αφόρητης και εκνευριστικής εξυπνάδας του σάπιου κοινοβουλευτισμού και του παμπόνηρου συνδικαλιστικού λόγου των ομάδων,  χαμένοι στην απατηλή  ελπίδα  της ελπίδας.                      

Είναι εκεί που τα νερά λιμνάζουν στο μόνιμο τέλμα της καπιταλιστικής δημοκρατίας των εξαγορασμένων αντιπροσώπων της υποτέλειας και του άθλιου προσωπικού βολέματος.

Εκεί που  εργατική τάξη, οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι ζητούσαν μια θέση στον ήλιο αλλά μόνο γιαυτούς. Το καταλαβαίνω. Από την απελπισία τους. Τους ανάγκαζαν. Ποτέ δεν ζήτησαν όμως ενιαίο μισθολόγιο, να δουν την ζωή τους να ανθίζει μια στάλα και τη δύναμή τους να φτάνει στα ουράνια.

Σαν αρχαίος μύθος

Ο Χρόνος, εκεί που τριγυρνούσε ανέμελα στο άπειρο σύμπαν

παίζοντας εδώ και εκεί με τον αδερφό του τον Χώρο,

συνάντησε μια μέρα στη γη μια πανέμορφη κόρη την Ζωή,

που πόθησε σφοδρά.

Και επειδή η κόρη δεν τον ήθελε γέρος και ζαρωμένος καθώς ήταν,

μεταμορφώθηκε από το πάθος του γι’ αυτήν σε έναν πανέμορφο νέο,

πιο ωραίο και από τον Άδωνη και από τον Νάρκισσο και από τον θεό Απόλλωνα ακόμη.

Και αφού η κόρη έπεσε στα δίχτυα της νιότης του και της ομορφιάς του,

ο Χρόνος κοιμήθηκε μαζί της.

Αλλά καθώς ήταν υποχρεωμένος να κινείται διαρκώς, την άφησε,

αφού μάλιστα χωρίς τον πόθο του ξανάγινε γέρος και ζαρωμένος.

Η κόρη απελπισμένη πέθανε από τον καημό της,

αφού γέννησε τον καρπό της συνεύρεσής της με τον Χρόνο, την μικρή Ταχύτητα.

Η μικρή Ταχύτητα και όσο μεγάλωνε ορκίστηκε να εκδικηθεί

τον πατέρα της για τον χαμό της μητέρας της,

καταστρέφοντάς τον ολοσχερώς.

Σε αυτό το παράνοο και εκδικητικό έργο της

την βοήθησε ο μόνος που μπορούσε και μισούσε τον χρόνο γιατί δεν

τον είχε, ο άνθρωπος και η επιστήμη του.

Έτσι έμαθε στην μικρή Ταχύτητα πώς να αυξάνει και να μεγαλώνει διαρκώς,

καταστρέφοντας τον χρόνο.

                                                                                     Δευτέρα, 20 Απριλίου 2009