Αν δεν ανεβούμε στην κορυφή του βουνού, εκεί που κατοικεί
η φιλοσοφική σκέψη, εκεί που ο καθαρός αέρας του στοχασμού χαϊδεύει το πνεύμα
του ανθρώπου και το αποκαθάρει από τον δόλο του,
θα μείνουμε για πάντα στους πρόποδες των ανήμπορων
επιχειρημάτων του σοφιστικού λόγου, της αφόρητης και εκνευριστικής εξυπνάδας
του σάπιου κοινοβουλευτισμού και του παμπόνηρου συνδικαλιστικού λόγου των ομάδων,
χαμένοι στην απατηλή ελπίδα
της ελπίδας.
Είναι εκεί που τα νερά λιμνάζουν στο μόνιμο τέλμα της
καπιταλιστικής δημοκρατίας των εξαγορασμένων αντιπροσώπων της υποτέλειας και
του άθλιου προσωπικού βολέματος.
Εκεί που εργατική
τάξη, οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι ζητούσαν μια θέση στον ήλιο αλλά μόνο γιαυτούς.
Το καταλαβαίνω. Από την απελπισία τους. Τους ανάγκαζαν. Ποτέ δεν ζήτησαν όμως ενιαίο
μισθολόγιο, να δουν την ζωή τους να ανθίζει μια στάλα και τη δύναμή τους να
φτάνει στα ουράνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου