Ο Δρίτσας επανέλαβε μόνο, μια παλιά αλήθεια μεταπολιτευτική, που την έλεγε όλος ο κόσμος τότε κρυφά μεταξύ του, μην τον σακατέψουν στο ξύλο το λιγότερο, λόγω της τρομοκρατίας της δεξιάς.
Πράγματι η 17ν δεν έκανε ούτε μισή ενέργεια εναντίον του ελληνικού λαού. Αντίθετα τον υπερασπιζόταν με σθένος.
Όμως αυτή η λύση δεν είχε καμιά ελπίδα και προοπτική. Αυτή ήταν και η προσωπική και θεωρητική μου διαφορά με τέτοιες απελπισμένες ενέργειες. Γιαυτό και προέταξα την δημοψηφισματική δημοκρατία, μακριά από τους αντιπροσώπους και εκπροσώπους του καπιταλισμού και του κομουνισμού εξ ίσου, που δεν τηρούσαν την εντολή των πολιτών και εξαγοραζόντουσαν όλοι, όπως σήμερα σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ένωση, ως πρώτο και καλύτερο κορυφαίο μαζικό παράδειγμα παγκόσμια κοροϊδίας.
Το μέλλον των λαών ήταν πάντα μαζικό και συλλογικό. Και αν υπάρξει, μόνο τέτοιο θα είναι. Μέσα από τα συνδικάτα και τους κοινούς και αλληλέγγυους αγώνες των ανθρώπων για μια ελπίδα και ένα μέλλον καλύτερο χωρίς τα αγκομαχητά της στοιχειώδους επιβίωσης.
Εξ αυτού όμως του γεγονότος ξαναπροέκυψε για μυριοστή φορά, ότι όποιος κάνει οιανδήποτε καριέρα πολιτική ή επαγγελματική ή όποιου άλλου είδους, χάνει από μόνος του και ως προϋπόθεση, την ελευθερία του λόγου του. Έτσι ο Τσίπρας ο ίδιος, έτρεξε να τραβήξει το αυτί του Δρίτσα και τον ανάγκασε να ευτελισθεί στον εαυτό του και δημόσια στους πολίτες, ΄΄διορθώνοντάς’’ το.
Το έχω πολυγράψει: όποιος επιλέγει την οιανδήποτε καριέρα σε κόμα ή επάγγελμα ή όπου αλλού θα χάσει την αυθεντικότητά και τη ελευθερία του λόγου του. Και να μην κάνει τον έξυπνο:: ή καριέρα και υποτελής ή χωρίς καριέρα και ελεύθερος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου